کاروان

تندیس خمیری ( شعر )

میتوانم صبح ها

تکه های خمیر نان را ریزریز بکنم

وبه امیدآنکه بر پرندگان گرسنه بپاشم

جلوی دیدگانم کپه درست کنم .

خمیر را در دستانم شکل میدهم

و به صورت تندیس پیرمردی چپق به لب

روی هره ی پنجره میگذارم

پشت شیشه های غبارگرفته

پیش گلدان شمعدانی ...

که برگهایش آواره اند

در جستجوی نور خورشید .

لحظاتی به این شاهکار خمیری ام

خیره میشوم ...

پیرمرد چشمانش در چشمان خیره ام

سنگینی می کند .

او هم مثل من میتواند

تا ابد تنها بماند

وبر تحمل پرندگان گرسنه زل بزند ....

هر دو در معرض بادی سرد

که از لای درزها میوزد

خشک میشویم

و بعداز اندوهی بارانزا

از چشمان گودرفته مان

می گرییم بی اراده

من و تندیس خمیری خشک !

×××

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:٤٤ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/۱٠/۱٥